Give, give compliments!

Salam Malekum!

Alweer twee weken achter de rug. De tijd gaat nu toch wel behoorlijk snel en over twee weken komen mijn ouders, Stefan en Johannes al!! Het aftellen is begonnen, want ik heb er echt ontzettende zin in. Eindelijk kan ik dan alles laten zien, waar ik over vertel.

Na de vorige keer schrijven kwamen de uitstapjes weer op gang. Die zaterdag nam Ams (collega van Liss en Milou uit het Health Centre) ons mee naar wat ‘zorginstellingen’. Het was de bedoeling dat we Second Home zouden zien, maar dat is uiteindelijk niet gelukt. De dag begon namelijk met wat probleempjes met de auto. Ams heeft een cabrio, echt super lekker met dit weer, maar dan moet die het wel blijven doen. Ik zal er niet teveel uitleg over geven, aangezien mijn autokennis niet echt toereikend is, maar er raakte telkens iets oververhit bij de remmen voor geloof ik. Heftig beroep hier als automonteur, want die mannen hebben toch zeker een uur in de volle zon bij die auto gewerkt. Gelukkig was er voor ons een schaduwplekje tijdens het wachten. Uit verveling ging ik maar met mijn zonnebrandstick voor de moedervlekken aan de gang. Heel netjes de grootste moedervlekken ingesmeerd, al had ik dat achteraf beter niet kunnen doen als ik de rest niet insmeer. Aan het eind van de dag was ik namelijk een beetje een dalmatiër, haha.

Uiteindelijk was de auto weer klaar om te gaan en vervolgden wij onze weg. De eerste plek die we aandeden was Tanka Tanka, dat is ook een stageplek hier in Gambia. Het is het enige psychiatrische ziekenhuis in West-Afrika, dus het is een grote mengeling van mensen met verschillende aandoeningen, afwijkingen en verslavingen. Ook al is het niet mijn vakgebied, in tegenstelling tot de drie Health Centre medewerkers waarmee ik op stap was, ik vond het wel heel interessant om een keer te zien. Zeker dat de overheid dat hier voor deze mensen doet, met als doel dat ze uiteindelijk terug kunnen naar de community. Na Tanka Tanka deden we de SOS Villages aan. Het is een heel groot park waar onder andere weeskinderen leven. Er is van alles aanwezig en het was leuk geweest als we er wat van konden zien. Jammer genoeg kon de portier ons vertellen dat er speciale bezoekdagen waren en dat was niet op die zaterdag. Heel begrijpelijk want al die toeristen hier wil je ook niet steeds binnen hebben, maar wel jammer voor dat moment. Gezien de tijd ondertussen besloten we om Second Home een andere keer te doen en onze weg naar het strand te vervolgen. Ik had het idee dat Ams ons een nieuw strand ging laten zien, maar uiteindelijk bleek het Bijilo Beach te zijn. Lekker even uitwaaien en een beetje zonnen en de dag afsluiten met een lekker hapje eten iets verderop.

Die zondag gingen we samen met Ndjambeh naar het strand. Aangezien ik de dag ervoor een klein beetje een combinatie van een kreeft en een dalmatiër was geworden, leek het me niet zo verstandig om in de zon te gaan liggen. Milou en ik bleven eerst even hangen bij Wild Monkey voor de WiFi. Ook al hadden we een bordje patat besteld, we hebben uiteindelijk meer rijst gegeten. Het personeel ging namelijk net eten en wou graag ook een lepel voor ons halen. Dus toen zaten we plotseling met hen mee te eten uit de grote schaal met rijst en vis. Super lekker was dat! Het enige jammere was wel dat de goede Skype verbinding van vlak daarvoor, later niet meer terug kwam. Hopeloos hier die verbinding met Nederland en hopelijk gaan ze het videobellen niet helemaal afschaffen, maar goed daar mag ik niet te veel over zeggen. Het laatste uurtje ben ik ook naar de andere meiden op het strand gelopen. Na de lekkere juice die we altijd van Lamin krijgen, gingen we op zoek naar een plekje om te eten en ook Eline en Mamadi kwamen ons vergezellen. Lekker een laatste keer uiteten voor deze week.

De nieuwe stageweek stond volledig in het teken van toetsen afnemen en nakijken. Met 6 klassen die elke nog twee toetsen moeten hebben, blijft er dan geen enkele tijd meer over voor iets anders. Bovendien is het nog ontzettend uitzoeken wat ze hier gewend zijn en hoe moeilijk je de vragen kan maken, aangezien ze ook niet allemaal even goed Engels kunnen. Uiteindelijk ben ik overgestapt op een meerkeuzetoets om het voor beide partijen wat makkelijker te maken. Ik heb dus ook de hele week met een plastic zakje met toetsen gelopen, want het werd een behoorlijke stapel. Het is hier namelijk normaal dat ze zelf een blaadje uit hun schrift halen en daar de vragen op overschrijven en dan de antwoorden. Ik heb er op geprobeerd te hameren dat ze alleen de antwoorden maar op hoeven te schrijven, zodat er meer tijd overblijft voor het oplossen, maar dat gaat er bij veel kinderen nog niet in. Uiteindelijk krijg je dan een stapel terug van allerlei verschillende blaadjes, want denk maar niet dat ze allemaal hetzelfde schrift hebben. Sommige dingen lijken wel weer precies op Nederland, want ook hier vragen de kinderen meteen de volgende les of je de cijfers al hebt. Nou hebben veel docenten hier de cijfers al dezelfde dag, want die zorgen wel dat ze tijd maken tussendoor om het na te kijken, maar dat zit er bij mijn rooster niet in, dus ik neem het lekker mee naar huis. Helemaal aan het einde heb ik dus van 6 klassen 2 toetsen nagekeken, wat (even rekenen) uitkomt op ongeveer 560 toetsen en mijn rode pen is nog niet leeg. Ach, het nakijken gaat hier soms ook wel even anders, want als het ’s avonds donker is en de elektriciteit valt uit dan moet je toch iets bedenken om verder te kunnen. Dus uiteindelijk zat ik met een zaklamp op mijn hoofd verder te werken.

Iets anders van stage wat ik nog wel even wil vertellen is de manier van communiceren tussen de leiding en de docenten. Er werd die week namelijk een staffmeeting aangekondigd en dat wordt dan gedaan door een handgeschreven blaadje rond te laten gaan met de mededeling erop. Als je het gelezen hebt, dan zet je je naam en je handtekening erop. Zo zorgen ze ervoor dat toch alles bekend wordt gemaakt. Het kan ook zomaar zijn dat er midden in een les een leerling binnenkomt met weer zo’n papier en dat je het terplekke even moeten lezen en een handtekening zetten. Het kan dan ook gaan over een collega die gaat trouwen en een ander die een kind heeft gekregen. Wel een manier om niet doodgegooid te worden met mailtjes :p

Vrijdag is onze projectdag en met de andere leden van de Gambia College Family Association hadden we afgesproken om naar Kabafitha Lower Basic School te gaan voor het overleggen met de Headmaster. We gaan daar een activity day doen over positive reinforcement en corporal punishment (lijfstraffen). Ook wel mooi om een keer een basisschool te zien hier en die zijn over het algemeen behoorlijk groot, ook deze had wel rond de 3000 leerlingen. De plannen werden goed onthaald en we kunnen er verder mee aan de slag. Ook hadden we weer een intervisiebijeenkomst met Metsje. Niet altijd even leuk, maar wel goed om soms net iets dieper op alles in te gaan dan je anders zou doen. Veel dingen zijn hier toch even anders en daar loop ik soms wel tegenaan. Die avond was het tijd om het weekend in te luiden en dat hebben we gedaan met uiteten in Westfield. Even lekker eten met z’n vijfen en Ams en internetten. Ik had me toch een potje trek, dus ik ben maar overgestapt van de medium pizza naar de large. Jullie hoeven niet bang te zijn dat ik hier afval, want het eten hier is veel te lekker! Gelukkig hadden we het eten al op toen er een of andere rare man binnenkwam. Die had namelijk wel hele verdachte plekken op zijn broek nat. Bovendien smokkelde hij een bierflesje mee naar binnen en kwam zwalkend bij ons aan tafel zitten. Het personeel van Fast Ali’s had het snel door en hij werd meteen naar buiten gezet. De hele stoel was al nat, dus werd maar aan de kant gezet. Maar meneer kon niet zo goed luisteren want hij stapte zonder pardon weer naar binnen en ging op een andere stoel zitten. Dit keer was een andere meneer de gelukkige om hem als buurman te ontvangen, terwijl er genoeg lege tafels waren. Ach, zo gebeurt er nog eens wat. De terugweg was het weer proppen in de auto van Ams, want nu moest het dak dicht en dan is met z’n vijfen er bij in toch best krap.

Zaterdag stond het repeteren voor de activity day op het programma. Veel later dan afgesproken, maar uiteindelijk was iedereen klaar om te beginnen. Baboucarr had het toneelstuk bedacht en we hebben ons zelf bedachte liedje geoefend. Begin van de middag waren we er allemaal wel een beetje klaar mee en besloten we op pad te gaan. Samen met Eline, Chantal, Milou, Liss, Mamadi en Ndjambeh ging ik naar de Snakefarm. Het was een behoorlijk stuk verder het land in, tegen de grens met Senegal. Mijn mobiel dacht althans dat ik al in Senegal was. Een parkje vol met slangen, schilpadden en andere reptielen, waarin we rondgeleid werden door een gids. Veel van de slangen en de schilpadden kon je vasthouden, dus het was het ene fotomoment na het andere. Zolang je maar deed alsof je een boom was, ging alles goed!

De terugweg leek nog best moeilijk te worden, want we stonden toch behoorlijk in the middle of nowhere. Niet lang nadat we bij de weg stonden, kwam er een vrachtwagen langs en aangezien er verder amper wat reed, leek het ons handig om daar mee te gaan. Het was even behoorlijk klimmen, maar we kwamen allemaal in de laadbak. Tussen de laatste restjes zand konden we mee liften, dus aan het einde hadden we allemaal een lekker laagje. Een mooi beeld vanuit die laadbak, want we reden vooral over het platteland. Onderweg bleek dat hij eigenlijk ook naar Brikama ging, dus we konden lekker de hele rit blijven staan. Eenmaal in Brikama hebben we een lekker hapje gegeten bij Mamadi. Ze kunnen hier rijst echt klaar maken als de beste. ’s Avonds zijn we toch nog even naar Senegambia gegaan. Bekenden van Chantal zijn een weekje op vakantie hier en daar gingen we naar een cafétje, wel een nederlandse. Even weer een lekker bord patat met een kroket, lekker erg.

Zondag waren we van plan om een heleboel te doen, maar als er dan geen elektriciteit is dan komt er weinig van. Met het laatste restje accu kon ik nog net wat doen, maar op het gegeven moment houdt het dan op. Zondag is natuurlijk wel nog weekend, dus uiteten is dan geen uitzondering. Op naar Senegambia! En wonder boven wonder was er opeens een Skype verbinding mogelijk! Super fijn om even een halfuur lekker met Johannes te kunnen praten, zonder dat de verbinding een hele tijd hapert of er helemaal geen verbinding mogelijk is. Terug weer een lift gekregen en dit keer hebben we er echt wel het minimale voor gedaan. We hoefden maar de straat uit te lopen en er kwam al een auto naast ons rijden. Na even kijken bleek het Lamin van de juice bar op het strand te zijn en die wilde ons wel graag naar huis brengen. Dikke prima, toen waren we zo thuis!

De nieuwe week zou eentje worden van elkaar weinig zien. Liss en Milou hebben deze week namelijk nachtdiensten gedraaid in het Health Centre. Wanneer zij ’s ochtends om 8 uur weer hun bed in stapten, dan ging ik eruit en als ik ’s avonds terugkwam van school dan stonden zij op het punt om weg te gaan. Ook met eten was dit soms wel even moeilijk. Woensdagochtend heb ik voor dat ik weg zou gaan al staan koken, maar dat duurt hier behoorlijk lang met één pitje en een kleine pan waar de hele lading voor de stamppot niet in past. Bovendien moest ik die dag eerder weg, omdat ik een staffmeeting had op school. Achteraf gezien had ik natuurlijk makkelijker later kunnen komen, want er waren er maar weinig echt op tijd. Ook was het totaal onbekend hoe lang het zou duren, dus ik had geen idee welke uren wel door zouden gaan en welke niet. Er werd over allerlei dingen gepraat, onder andere een nieuw beoordelingssysteem voor scholen en het afnemen van de examens aan het einde van het jaar. Daarbij werden de regels voor docenten die surveilleren voorgelezen, hier een paar voorbeelden:

- Niet bellen tijdens het surveilleren
- Niet slapen tijdens het surveilleren
- Geen leerlingen helpen
- Niet naar buiten lopen om met anderen te praten
- Niet leerlingen minder tijd geven omdat je zelf weg wilt

Kortom; je gewoon verantwoordelijk als docent gedragen!

Ook wilden ze weer een party plannen voor alle docenten. Normaal gesproken is dat aan het einde van de derde periode, maar dan ben ik natuurlijk al weg. Een groepje docenten vond dat maar niks, dus nu gaan ze kijken of het misschien dan toch eerder kan. Volgens mij willen ze gewoon mijn vreselijke danskunsten zien ;)

Donderdag was een drukke dag, want na thuiskomst moesten we nog aan de slag met de voorbereidingen voor de activity day. Maar ja, eten moest ook nog gebeuren en de elektriciteit was weer ver te zoeken. Nadat we eindelijk klaar waren, zijn we maar naar de compound van Eline en Chantal gegaan om daar te koken. Ze hadden namelijk al wel friet en kipnuggets gehaald en dat is zonde om weg te gooien, bovendien waren we heel benieuwd of het zou lukken om dat in de pan te maken. Heel lang wachten voordat de pruttel pruttel in de pan kwam en bijna frietje voor frietje, maar toch het is gelukt! Daarna snel naar bed, want de activity day op Kabafitha Lower Basic School stond op de planning voor de dag erna. Een ochtend vol spelletjes, liedjes en een toneelstuk over positive reinforcement en corporal punishment. We waren welkom bij grade 5, dat is groep 7 van de basisschool in Nederland. Samen met de jongens van de Gambia College Family Association hebben we dit georganiseerd. Super leuk om te zien hoe de kinderen genieten van de spelletjes en reageren op de liedjes :). Dit is ons liedje dat we hen aangeleerd hebben:

Give give compliments
Give them everyday
To your friends in your class
That is the right way

Give give compliments
Give them everyday
To your students in the class
That is the right way

Give give compliments
Give them everyday
To your kids in your home
That is the right way

If you do this all the time
It will make you smile
But don’t forget to teach the song
To everbody else

Met al onze activiteiten de komende tijd hopen we de mentaliteit beetje bij beetje te veranderen en het lijfstraffen uit het systeem te krijgen. Er volgen vast nog meer berichten over dit project en ik zal ook proberen om foto’s en filmpjes erop te zetten.

Het was een super warme dag, dus bij thuiskomst was iedereen behoorlijk gesloopt. Meteen lekker afspoelen onder de koude douche en uitrusten. Het weekend staat voor de deur, dus ook lonkt het internet dan weer. Milou en ik besloten om lekker naar Senegambia te gaan en hebben genoten van een heerlijke hamburger. Al kreeg ik plotseling ook een kipsalade erbij. Cadeautje van de chef voor Binta. Haha, wel een voordeel als je hier zo vaak komt :p

We zullen zien wat de laatste week tot de vakantie brengt en gaan verder met onze plannen om naar Senegal te gaan. Een leuk vooruitzicht om over een week naar Dakar, de woestijn en de leeuwen te gaan! Hopelijk kan dat wel doorgaan, want het ebolavirus komt nou toch wel echt dichtbij, maar we zullen zien. Vandaag een lekker dagje strand met 40 graden :) Gewoon even lekker genieten!

Abaraka (voor het lezen) en tot de volgende keer maar weer lieve mensen.