Weekendje Basse met Musa

Lieve lezers!

Vorig weekend hebben we een ontzettend bijzonder weekend gehad in het binnenland van Gambia. Het is moeilijk te beschrijven hoe het was om er te zijn, maar ik zal het zo goed mogelijk proberen en de foto’s zeggen ook een heleboel.

We hebben het er al tijden over gehad dat het ons super leuk leek om ook het binnenland van Gambia te zien, omdat dit toch een heel ander deel van Afrika is. Tijdens de vakantieperiode hebben Liss en Milou een jongen leren kennen die bij Lemon Creek Hotel werkt als poortwachter, Musa. Ook nadat alle ouders weg waren hebben we nog steeds contact met hem gehouden en kwam er ter sprake dat hij al drie jaar niet bij zijn familie in Basse is geweest. Zowel het geld als de weinige vakantiedagen die hij krijgt, was een probleem om deze reis te maken. Basse Santa Su is namelijk niet echt om de hoek en eigenlijk was het nog wel een behoorlijk stukje verder dan dat. Zo ongeveer het laatste plaatsje te zien op de kaart van Gambia, Fatoto, was maar een kilometer of 7 verderop. Het leek ons een leuk plan om samen met Musa de reis te gaan maken en dan voor hem de reis te betalen zodat het mogelijk was om zijn familie weer een keer te zien. Musa was hier helemaal voor en heeft het voor elkaar gekregen dat hij eerder met vakantie mocht dit jaar. Voor ons kwam namelijk het einde in zicht en eigenlijk was dat weekend nog de enige optie.

Gelukkig is het allemaal gelukt om te regelen en vrijdag 30 mei begon onze reis dan ook richting Basse. Vanaf de College konden we opstappen in de bus, waar Musa al in zat en plekken voor ons had geregeld. De bus zat echt propvol en het was behoorlijk warm. We waren van tevoren al verschillende keren gewaarschuwd dat het in Basse echt warm was en dat was het zeker! Na een busrit van ongeveer 8 uur kwamen we aan in Basse. Na toch zeker een uurtje wachten was het busje richting de woonplaats van de familie vol en konden we vertrekken. Achteraf was het heel begrijpelijk dat de chauffeur wilde wachten tot hij zijn busje vol had, want het toch best the middle of nowhere in en daar pik je niet weer nieuwe reizigers op. Na een uur hobbelen over de onverharde wegen waren we er. Op de kaart van Gambia lijkt het alsof er nog best een hoofdweg naar Fatoto gaat, maar in werkelijkheid is dat gewoon een hobbel zandweg.

Eenmaal aangekomen bij de familie van Musa, na een reis van 11 uur, werden we heel hartelijk ontvangen. Ze waren heel blij om Musa weer te zien en voelden zich vereerd dat wij voor hen zo’n lange reis hadden gemaakt. Met z’n vieren kregen we een rond hutje met een rieten dak, waar een twee persoons bed stond. Erachter was een afgeschermd gat in de grond waar we onze behoefte konden doen en het water weg kon spoelen van het douchen. Dat moest hier namelijk gebeuren met een emmer en een kommetje om het over je heen te gooien. Wat was ik blij dat ik toch voor vertrek een flink stuk van mijn haar heb afgehaald, want die bos van mij hier wassen, was een hele klus geweest!

Meteen bij aankomst kwam er al een grote schaal rijst tevoorschijn, die ze nog voor ons hadden bewaard. Lekker van zitten smullen en natuurlijk zoals gebruikelijk met z’n allen met de handen uit 1 grote schaal. Na de ‘lunch’ (wat voor ons dus pas tegen 7 uur was) hebben we lekker een douche genomen, waarna er weer voor ons avondeten werd gekookt. Als welkomst cadeau hebben we van de oom van Musa een kip gekregen. Het enige was wel dat die kip nog vrolijk rond liep ;) Het hoefde maar één keer tegen de kinderen gezegd te worden of ze renden er allemaal als gekken achteraan, met een beetje hulp van de hond werd de kip gevangen en door de oom van Musa geslacht. Even later lag die voor onze neus en hebben we hem opgepeuzeld.

Zoals al voorspeld was het hartstikke warm en zeker binnen in de hutjes. Reden genoeg voor iedereen om buiten te gaan slapen. Ook wij hebben het matras dus buiten gelegd en tot ’s ochtends vroeg daar liggen slapen. Vroeg in de ochtend werden we wakker van alle dieren om ons heen, want hanen kraaien daar ook als de zon gaat opkomen. Nog even geprobeerd om binnen wat uurtjes te slapen, maar dat lukte al niet echt meer vanwege de warmte. Verse koeienmelk als ontbijt en een couscous papje, dikke prima!

Na het ontbijt zijn we op pad gegaan naar het naastliggende dorpje. Normaal gesproken doen ze dat hier op de motor of als er meer mensen zijn dan gaan ze lopen. Voor ons werd de ezelwagen geïnstalleerd en konden we hobbelend het stuk afleggen. Aan de mensen onderweg was wel te zien dat ze hier niet zo vaak blanken op een ezelwagen voorbij zien komen, haha. In het dorpje hebben we een zak rijst van 50 kilo voor de familie van Musa gekocht, dit kunnen ze zelf namelijk niet verbouwen. Na terugkomst heeft de oom van Musa zijn tuin laten zien, waar alle groentes worden verbouwd. Mooi om te zien hoe trots hij is op wat hij de afgelopen jaren heeft opgezet! Onder één van de bomen hebben we de schaduw opgezocht om even gezellig met z’n allen te kletsen. ’s Middags tijd voor een spelletje. Dammen is favoriet en op een hele creatieve manier kunnen ze dat hier spelen. De neef van Musa heeft namelijk zelf een dambord gekleurd en van twee verschillende kleuren slippers allemaal damstenen gemaakt. De meiden waren ondertussen couscous aan het stampen en dan niet ook even proberen kan natuurlijk niet. Om de beurt samen met de nicht van Musa stampen, maar echt lang hield ik het niet vol. Zeker met die hitte zijn we dat echt niet gewend. Liss was me al voor gegaan en gezien haar blaren ben ik maar op tijd gestopt.

Eind van de dag zijn we met de hele club nichtjes en neefjes naar de naastgelegen heuvel gelopen. Na een korte beklimming hadden we mooi uitzicht over het dorpje en was er tijd voor foto’s. Fanatiek dat ze werden! 1 keer op de foto was niet nodig, alle mogelijke combinaties moesten wel gemaakt worden en het duurde even voordat ik mijn camera weer terug had. Iets verderop was een vlakte waar de vrouwen tijdens het regenseizoen hun was doen en ook de koeien komen, omdat de grond beneden niet echt meer begaanbaar is. Terug bij de compound hebben we een frisse douche genomen en stond er weer eten voor ons klaar. Ze eten dan elke keer wel een soort van rijst, maar toch lukt het hen altijd om de afwisseling erin te houden, knap werk. Die nacht leek het ons ook weer lekker om buiten te slapen, maar gezien het weerlicht zou dat nog weleens een probleem kunnen worden. De onweer kwam dichterbij en daarbij ook regen, dat werd dus binnen slapen. Het zette eerst nog niet echt door, dus afkoelen deed het ook niet echt. Rond een uur of 2 ’s nachts alleen wel en dat was binnen in het hutje ook wel te merken. Op steeds meer plekken begon het te druppen, jammer genoeg ook op het bed. Nadat we in ieder geval onze spullen veilig hadden staan, hebben we toch maar weer geprobeerd om te slapen. De volgende ochtend was het goed te zien dat het flink geregend had, overal bleven de plassen staan.

Die zondag was de moeder van Musa nog steeds niet terug in het dorp. De dag dat wij vertrokken was ze namelijk met haar zoontje van vier op pad gegaan naar Senegal, omdat hij behandeld moest worden voor malaria. We hebben geprobeerd om vier motoren te regelen zodat we die kant op konden, maar dat is niet gelukt. Het kon wel dat zijn moeder bij de grens van Senegal opgehaald zou worden en dan naar het dorp kwam. Hier hebben we dus de benzine voor betaald, want het zou helemaal gek zijn als Musa na drie jaar terug is in zijn dorp en zijn moeder niet kan zien. Eind van de ochtend kwam ze aan en natuurlijk was ze hartstikke blij om haar zoon weer te zien. Mooi om hier bij te zijn, al was wel te zien hoe moeilijk ze het had met haar zoontje en hoe graag ze eigenlijk weer terug wilden. Aan het einde van de dag hebben we haar geld meegegeven om de goede medicijnen voor hem te kunnen kopen, zodat hij hopelijk snel weer beter is.

Ook heeft Musa ons de andere compounds en families laten zien en hebben we een beetje meegekregen hoe het dagelijkse leven hier in elkaar zit. Van koken, wassen, water halen tot aan het kind dragen op de rug. Een heel bijzonder gevoel om een kind op die manier mee te dragen, door enkel een doek om te knopen. Door de hitte ging ons water er wel heel hard doorheen en omdat wij niet uit de put kunnen drinken moesten we nieuw water halen in Fatoto. Musa had voor Liss en mij een motor geregeld zodat we achterop konden. Lekker even uitwaaien en genieten van de prachtige omgeving! Ook hebben we in Fatoto een kijkje genomen bij de Gambia rivier, daar is hij maar heel smal en het laatste stukje voordat hij Senegal ingaat. Eenmaal terug bij de compound was het tijd voor eten en daarna zijn we naar de wei gelopen waar de koeien stonden. De rest van de avond hebben we verder gespeeld met de nichtjes en neefjes van Musa. Ze genieten allemaal enorm van de klapspelletjes en ook het liedje dat wij ze geleerd hebben willen ze over en over herhalen. Het grootste deel van hen kan dan wel geen Engels, maar met handen en voeten en een grote glimlach kom je er ook wel uit. Een paar van de meiden van onze leeftijd kan wel Engels, omdat ze hier de middelbare school hebben afgemaakt. Er is alleen geen geld om verder te studeren dus hun toekomst ligt alsnog op de compound en zal huisvrouw zijn. Dit is de confronterende realiteit van het platteland. Ook mannen blijven veelal op de boerderij werken en een deel van hen kan dus ook geen Engels. Musa heeft Engels geleerd van zijn oom, voordat hij naar het toeristische gedeelte van Gambia is vertrokken om daar geld te verdienen. Hiermee probeert hij zijn familie ook deels te onderhouden. Het is moeilijk te beschrijven hoe het is om tussen deze mensen te zitten, want ze waarderen zo erg wat ze hebben, maar krijgen niet alle kansen die ik wel krijg. Waarom moet het zoveel uitmaken waar op de wereld je geboren wordt?!

Toen was de laatste nacht alweer aangebroken en die hebben we weer lekker buiten doorgebracht. Het was echter niet een hele lange nacht, want om 6 uur moesten we alweer klaar zitten bij de weg om een vroeg busje te kunnen nemen. Uiteindelijk waren we rond half 8 in Basse en jammer genoeg was de snelle bus toen al vol. Dat betekende dus weer de stopbus en heel wat benauwde uurtjes. Toen we onderweg eenmaal een beetje regen kregen werd het iets draaglijker, maar toen we om 5 uur thuis weer binnenstapten begon het pas echt te regenen. Tot aan een uur of 10 heet het wel geregend, maar wij zaten weer lekker droog binnen.
Ik kijk terug op een heel bijzonder weekend wat ik zeker niet had willen missen. Mooi om te ervaren hoe het leven op het platteland eruit ziet. Wel moeilijk voor te stellen om zo altijd te leven. Geen elektriciteit, water halen uit een put, eten wat je zelf verbouwt met rijst en wassen met de hand. Kinderen kunnen niet allemaal naar school, alleen als er geld voor is en verder werkt iedereen samen om de boel draaiende te houden. Ze weten weinig van de wereld om hen heen, want veel verder dan het naastgelegen dorp komen ze niet. Ook het kustgedeelte van Gambia zijn de meeste nog nooit geweest. Wat heb ik dan een geluk dat ik dit allemaal van de wereld kan zien!

De super lieve en hartelijke familie van Musa heeft ervoor gezorgd dat wij een topweekend hebben gehad en wat ga ik dat missen als ik straks weer in Nederland ben. Over een weekje zit ik weer in Nederland op de bank en moet ik dit allemaal gaan missen. Ik riep een paar weken geleden nog heel hard dat de laatste weken niet snel genoeg konden gaan, maar dat is nu wel even anders…

Mijn laatste weekje op school zit er ondertussen ook op, maar daarover later meer!