Groetjes uit Gambia!

Hi lieve lezers,

Het nieuwe weekend staat alweer voor de deur en wel weer eens tijd voor een verhaaltje, dacht ik zo.

Afgelopen zaterdag hebben we voor het eerst een nationale cleaning day meegemaakt. Nou ja, het overkwam ons eigenlijk. Samen met Milou ging ik op de fiets naar de supermarkt, althans dat was de bedoeling. Onderweg was het al verdacht leeg op straat en ik heb me nog nooit zo veilig gevoeld op straat, zo zonder al die busjes. Dat betekende echter ook dat alle winkels dicht waren, tot 1 uur ’s middags. Het fietstochtje door de hitte was dus voor niets, maar het was wel een bijzonder gezicht op straat. Opruimen betekent hier namelijk ook dat het afval wordt verbrand. Overal langs de weg lagen hoopjes te smeulen en te branden, zelfs op de campus naast ons huisje.

Het laatste strandbezoek is dan ook alweer bijna een week geleden. Zaterdagmiddag (toen er weer busjes reden) hebben we volop van Senegambia genoten, eerst op het strand en daarna in een restaurant. En wat voor restaurant zeg; Typisch Hollands ;). Zo raar als de menukaart ineens in het Nederlands is en er alleen maar Nederlanders om je heen zitten. Zeker omdat je dan ineens moet oppassen wat je zegt, want er zijn plotseling mensen die je verstaan. Wel lekker om even bekend eten te hebben en internet. Al was het natuurlijk ook zaterdagavond in Nederland, wat voor mij betekende dat eigenlijk niemand tijd had om te praten. Komend weekend weer een kans!

Op de terugweg kregen we vanaf Turntable een lift van dezelfde jongens als vrijdag, Kevin en Alex. Toevallig belde ze Eline op en ze wilden ons graag weer brengen. Eenmaal thuis was het klaarmaken voor het uitgaan, want ook dat doen ze hier. Geen idee wat we er van moesten verwachten, maar het leuk ons leuk. Samen met Mamadi, Joseph, Kevin en Alex gingen we op pad. Heel fijn om zulke jongens hier mee te hebben, want je valt nou eenmaal enorm op als blanke hier. Voor wel 50 dalasi (1 euro) mochten we erin en elk met het toezicht van een jongen liepen we naar binnen. Ze hadden ons voorspeld dat er nogal wat jongens op ons af zouden komen en zo waren we veilig. Het was een soort grote binnenplaats met een DJ-tafel en heel wat dansende mensen. De jongens die hier dansen, die dansen ook echt. Heel wat anders dan de dansende jongens in Nederland :p. Het was echt een ontzettend gezellige avond, op wat rare gasten na. Ze hebben hier namelijk wat moeite met het woordje ‘nee’. Maar gelukkig hadden we enorm beschermende jongens mee en die springen er wel tussen als je er niet meer van gediend bent of als ze het niet vertrouwen. Al is het soms wel moeilijk te zien wie wie is met die donkere huidskleur in het donker. Eén gast was wel echt het raarste van allemaal. Ik stond langst de kant, waar de anderen op een randje zaten. Plotseling liep er een gast langs en ik voelde iets door mijn haar, maar hij liep ook gewoon weer door. Raar dacht ik, het zal wel. Blijkbaar was hij uit op een ander slachtoffer, want even later stond hij achter Eline. Ook zij voelde wat aan haar haar en ze kreeg er een compliment over. Het kan dat ze blond haar hier gewoon bijzonder vinden, maar toen zag ik opeens een schaar in zijn andere hand en dan vertrouw je het niet meer. Gelukkig was het op tijd en die jongen kreeg er wel even flink van langs. Later vertelde Mamadi aan Eline dat sommige mensen hier geloven dat als ze haar van iemand insmeren met een bepaald middeltje ze dan hun bezit worden. Bah, wat een gek idee en zo’n gek loopt daar dus ook rond. Uiteindelijk is er niks gebeurd, maar je voelt toch wel een paar keer vaker aan je haar of alles er nog zit. Verder was het er top en is het lekker laat geworden.
Zondag was dan ook een enorme luierdag. ’s Avonds ging ik samen met Milou en Chantal richting Westfield om mijn blog online te zetten, maar het was eigenlijk al een beetje laat. Het eerste stukje tot de ‘Traffic lights’ kregen we lift en wel van een Nederlandse vrouw. Zij was zelf 7 jaar geleden voor stage in Gambia geweest en was een weekje terug om iedereen te bezoeken en jaloers dat ze was op ons ;). Weer een stukje verder in de laadbak van een auto en zo kwamen we steeds een stukje dichterbij. Milou had al contact gehad met Kevin en die wou ons graag terugbrengen naar Brikama, dus van de terugweg waren we al zeker. Eindelijk in Westfield stonden we voor een dichte deur. NEEE, dat hele stuk reizen voor internet en dan het restaurant dicht. Kevin was er ook al met z’n autootje en hij wist wel wat andere plekken met internet. Na een ander restaurant waar het internet niet werkte, bereikten we eindelijk een plek met internet. Snel alles online zetten, want het was al behoorlijk laat. Na het eten hebben we daar nog even wat zitten drinken en Kevin zat aan de waterpijp. Heel gezellig, maar op het gegeven werd ik toch wel heel moe en dat aan het eind van het weekend, haha.

De eerste week van volledig stagelopen stond voor de deur, alle lessen alleen draaien en alles een beetje uitvogelen. Dat betekent ook weer vier dagen heen en weer naar Serrekunda in de bustaxi. Voor waar ik uit moet stappen kan ik een busje naar Serrekunda of Westfield nemen. Het is alleen niet altijd even duidelijk waar ze precies langsgaan. Zo stapte ik in een busje naar Westfield en ik nog vragen of hij langs Churchills Town kwam (het pompstation daar moet ik uitstappen), maar wat een route nam die zeg. Een of andere kriskras route door een wijkje met alleen maar zandpaden en niks kwam me meer bekend voor. Maar ach, hij bleef Westfield roepen dus het zal wel goedgaan en net voor Churchills Town kwam hij weer op Brikama Highway uit. Zo blijft de rit toch altijd weer een avontuur en afwachten hoe lang het duurt. Voor hetzelfde geld heb je een supersnelle en zit er een man naast je die hoe dan ook voor je wil betalen. Al is het maar 18 dalasi, alle beetjes zijn welkom :). Het andere moment willen ze hoe dan ook je nummer en zijn ze enorm beledigd als je dat niet wilt geven. Ik heb bij de anderen hier gezien hoe erg de stalkers soms zijn en daar zit ik niet op te wachten.

Het lesgeven hier is nog wel enorm wennen. De normale gang van zaken wordt niet aan je uitgelegd, daar moet je allemaal zelf om vragen. Zoals afgelopen week was het normaal voor de kinderen om een proefwerk te krijgen of iets wat daar op lijkt. Ik kreeg daar echter geen duidelijkheid over van de andere docenten, maar de kinderen bleven erom vragen. Nu heb ik gelukkig met de principal gepraat en weet ik iets beter hoe ik het aan moet pakken. Ook zijn de kinderen helemaal niet gewend om inbreng te mogen hebben in het klassengesprek. Het is moeilijk om dat hier op gang te krijgen, want ze kunnen eigenlijk alleen klassikaal opdreunen wat je vertelt. Misschien zijn ze wel te bang om een fout antwoord te geven. Ik wil er echt voor zorgen dat ik meer positief stimuleer dan de andere docenten hier, zodat ze meer betrokken worden bij het leerproces. De discipline hier heeft twee kanten. Aan de ene kant is het goed voor de orde en structuur, maar aan de andere kant beperkt het plezier en onverwachte mooie momenten. Langzaamaan probeer ik uit te vinden wat ik hier kan doen naast mijn gewone lessen. Ik ben benieuwd hoe de andere docenten daar tegenover staan, want het is nogal wisselend hoe gemotiveerd ze zijn om echt iets van de lessen te maken. De meeste mensen hier denken trouwens ook dat ik al afgestudeerd ben. Misschien verklaart dat ook het feit dat ik zo alleen gelaten wordt. In Nederland zal er nog weleens iemand achter in de klas gaan zitten. Hier is er één keer een docent in het lokaal geweest om ‘good afternoon’ te zeggen en om te vragen of de kinderen wel luisterden, verder niks. Het is ook wel weer fijn, want ik kan lekker mijn eigen lessen draaien en het doen op mijn manier. Als het dan prima lukt en ik weer een hele shift heb gedraaid, dan weet je wel dat je dat echt zelf gedaan hebt. Zo zelfstandig lesgeven als hier, heb ik in Nederland nog niet gehad. Ik hoop snel een weg te kunnen vinden in de differentiatie, want aan niveaus doen ze hier niet echt. Het is allemaal grade 7 en een mengeling van leerlingen. De één is in 5 minuten klaar met een exercise en de ander doet er zo een hele les over. Als je dan 45 verschillende in een klas hebt zitten, vergt het veel van de docent. Hopelijk vinden ze snel een andere wiskundedocent, zodat ik iets meer tijd heb voor de voorbereidingen. Bovendien krijgen de kinderen dan tenminste ook op vrijdag les, want nu ik er niet ben op vrijdag is er ook geen les voor ze.

Ms. Jallow vindt haar weg wel in de school, beetje bij beetje. En mijn naam vergeten doe ik hier niet, want die wordt vaak genoeg geroepen. Is het niet in de pauze en op de galerij, dan is het wel op de weg tussen school en de taxi’s. Volgens mij begint het mensen echt op te vallen dat ik zo vaak door die straat loop :p.

Afgelopen dinsdag hebben we ook nog Chantal haar verjaardag gevierd. De dag ervoor zijn de ouders en broertje van Eline gearriveerd. Zij leven twee weken op een compound bij de markt en hadden lekkere dingen meegebracht uit Nederland. Een geslaagde avond en best een beetje gek om met andere Nederlandse mensen te kunnen praten.

Eind van de week werd het hier best een beetje koud. Voor het eerst heb ik ’s nachts onder mijn fleecekleed gelegen. Ook heb ik vandaag de hele dag mijn spijkerbroek aan en het niet te warm gehad, het is niet eens boven de 30 graden gekomen. Maar goed, nog steeds niks vergeleken met Nederland. Daar heb je dan wel weer water en elektriciteit, want dat is hier geregeld weg. Zo hebben we al ruim een dag geen water en dat is af en toe best improviseren. Zeker als je dan water kan halen van de binnenplaats en de waterkoker ermee stopt. Welcome to Gambia ;)

Nu staat het weekend voor de deur en na een paar uurtjes intervisie kunnen we weer even aan de gang met onze eigen dingen. Het huisje schoonmaken, de afwas doen, de was doen en een beetje opruimen. We luiden het weekend in met uiteten in Westfield!

Bedankt voor het lezen en de groetjes uit Gambia!!