Mijn grote vriend; de wc

Hi everybody,

Dat is wel een tijdje geleden dat ik wat heb laten horen. Druk druk druk, niet altijd even goed internet en ziek, maar ik ben er weer :)

Zaterdag 8 maart was het vrouwendag en dat hebben we gevierd met het Nederlandse consulaat in Gambia. Zij hadden alle Nederlandse vrouwen, wonende en studerende in Gambia, uitgenodigd voor een Nederlandse lunch. Alleen daarom al een reden om erheen te gaan, haha oeps. Samen met Liss, Milou, Chantal, Eline en haar moeder gingen we die kant op. Onderweg nog een leuke lift in de laadbak van een auto vol met waterzakjes. Lekker Gambiaans laat kwamen we daar aan, maar we waren er. Er werd gepraat over verschillende projecten; een nieuwe manier van anticonceptie voor de vrouwen hier, een reizende tandarts en de omgang met baobab. En die Nederlandse lunch was echt Nederlands! Onder andere beschuit, kaas, gevulde eieren, kippensoep en bitterballen. Heel lekker dus en daar kun je hier zeker even van genieten. Aansluitend een kijkje genomen op het strand, want dat stukje waren we nog nooit geweest. Voor mijn ouders, Stefan en Johannes wordt dat het strand waar ze het dichtstbij zitten, dus dat wilde ik wel even zien. Op de terugweg naar Senegambia liepen we toevallig ook nog langs het appartement waren zij komen te zitten, dus die weet ik voortaan ook te vinden. Wel raar om me voor te stellen dat zij daar over een maandje slapen, maar super leuk natuurlijk! Terug in Senegambia hebben we lekker lang op een terrasje gezeten en gegeten. Toch wilden we niet te laat terug want die avond zouden we nog uit in Brikama. Dezelfde club als vorige week alleen nu was het er echt één grote gekkenboel. Blijkbaar was er een bekende rapper die zou komen. Een enorm gedrang voor de ingang en politie die om zich heen slaat met een stok, waardoor het gedrang alleen maar erger wordt. Met enorm geluk en misschien omdat ze ons er zo hopeloos tussen zagen staan, mochten we snel naar binnen. Best moeilijk als er aan alle kanten Gambianen mee proberen te glippen en die worden terug getrokken. Maar goed, uiteindelijk waren we binnen. Zo hoog als de verwachtingen bij de deur waren, zo laag waren ze uiteindelijk binnen. We verstonden niks van die rappers en het was zeker geen muziek om op te dansen. Ik was er al snel klaar mee, maar je bent er niet alleen dus uiteindelijk wordt het dan toch weer laat.

Zondag was Ndjambeh bij ons op bezoek. Vanuit ons tuintje kijken we uit op de galerij waar haar kamer aan zit en ze komt vaak even langs. Toen wij vertelden dat we die dag naar het strand zouden gaan en dat ze best mee mocht, kwam er toch een glimlach tevoorschijn. Voor de meeste Gambianen hier is het echt niet normaal om in het weekend naar het strand te gaan. Ze hebben veelal ook geen zwemdiploma en worden dus weg gehouden bij het water, maar ze hebben er vaak ook geen geld voor. Moeilijk voor te stellen voor ons, want een ritje heen en weer kost ongeveer 1 à 1,50 euro met de bushtaxi. Eigenlijk was het die dag veel te koud om naar het strand te gaan, maar zolang je bleef liggen en dus uit de wind was dan kon het nog wel. Die dag hebben we weer afgesloten met een hapje eten in Senegambia. Heel erg natuurlijk zo vaak uiteten, maar zo verleidelijk als het minder dan 5 euro kost. Bibberend en wel teruggekomen thuis en dus lekker het bed in, want op maandag begint de nieuwe stageweek weer.

Ik had enorme zin om er ook eens wat anders tussendoor te gooien in mijn lessen. Dinsdag had ik nog wat tijd over aan het eind van een uur en het had geen zin om met een compleet nieuwe hoofdstuk te beginnen. Je hoeft maar voor te stellen om ze te leren tellen tot 10 in het Nederlands en ze staan allemaal te springen. Super leuk om te doen dus. Ik had de getallen uitgeschreven op het bord en een keertje voor gezegd. Aangezien de kinderen hier de beste zijn in klassikaal opzeggen is het niet zo moeilijk om een reactie te krijgen. Daar gingen we hoor; een- EEN, twee – TWEE, drie – DRIE en zo verder en dan nog een keertje zonder mij. Lachen was dat! Je hoeft een andere klas maar te beloven dat je ze het de dag erna ook leert en ze houden je er zeker weten aan. Ik kreeg zelfs het voorstel om elke woensdag maar Nederlandse les te doen. Op weg naar huis hoorde ik sommige getallen nog voorbij komen. Het stuk lopen tot aan de hoofdweg loop ik vaak namelijk gelijk op met wat van de leerlingen.

Die week heb ik ook zo’n rare brief gekregen. Ik had ongeveer 5 minuten staan praten met een docent van de lower basic school en hij stond opeens voor mijn klaslokaal terwijl ik aan het lesgeven was. Sowieso al niet fijn als je gestoord wordt tijdens een les, maar dit was helemaal raar. Het enige wat hij deed was een brief afgeven. Op dat moment is het knop om en verder gaan met de les, dus ik had er verder ook niet meer bij nagedacht, totdat ik het in de pauze open maakte. Een heel stuk handgeschreven tekst over vriendschap en hoe bijzonder hij het allemaal wel niet vond, dat hij dat nu met mij kon hebben. Uuhhhmm pardon?! Ik heb vijf minuten met je staan praten. Blijkbaar denken sommige Gambianen dat het heel snel gaat. Al mogelijke contactgegevens erbij zodat ik zeker weten wat van me kon laten horen. Yeah right… Ik dacht nog ach ik heb wel wat tijd om te bedenken hoe ik netjes tegen hem kan zeggen dat hij niks terug hoeft te verwachten, maar de volgende dag kwam hij alweer aangewandeld, of ik zijn brief gelezen had. Ik hem maar uitgelegd dat ik het nogal bijzonder vind om zoiets na een praatje van 5 minuten te schrijven en dat hij ook geen brief terug hoeft te verwachten. Dan wou hij wel mijn nummer zodat hij me kon uitnodigen voor een Afrikaanse maaltijd bij zijn familie. Uhm nee ook bedankt, want bij de ander meiden heb ik al genoeg gezien wat een stalker gedrag dat kan opleveren en daar heb ik echt geen zin in. Het is vast een aardige jongen, maar ze willen hier meteen zoveel. Niet gewoon af en toe eens langskomen voor een praatje, maar meteen dit. Al zijn ze hier echt niet allemaal zo, want degene die ik de brief heb laten lezen vonden het ook maar bijzonder. Het was voor mij wel weer heel verrassend dat Ndjambeh meteen zegt dat ik maar niks aan Johannes moet vertellen over die brief. Blijkbaar is het vertrouwen hier over en weer toch anders. Zij vond het heel bijzonder dat wij vertelden dat bij relaties in Nederland het heel normaal is om dit soort dingen gewoon aan elkaar te vertellen.

De rest van de stageweek stond vooral in het teken van improviseren. Je kunt hier de lessen nog zo mooi voorbereiden, maar 9 van de 10 keer gaat het toch weer anders. Ik heb eindelijk het systeem uitgevonden waarop ze hier testen geven, dus die week was ik mijn voorbereidende lessen aan het geven, zodat ze precies wisten wat ze op de test konden verwachten. Totdat je erachter komt dat een deel van de klassen niet alle hoofdstukken heeft gehad, omdat de vorige docent gewoon ergens begonnen is en ook niet alles heeft gedaan. Fijn… Bij de ene klas gaat de toets nu dus over andere hoofdstukken en bij sommige andere klassen wordt de toets nog even uitgesteld. Uiteindelijk komt het wel goed, maar op dat moment is het even heel snel omschakelen.

Donderdag na stage moest ik echt even naar Westfield voor het internet. We hadden thuis een document nodig van internet en die moest ik even downloaden. Dat even duurder toch wel iets langer dan even, want het internet werkte voor geen meter mee. Later en later werd het en mijn drankje was allang op en buiten werd het donker. Op donderdag moet ik namelijk al tot kwart over 6 lesgeven en het duurt nog 20 minuutjes voordat ik er ben. Het is heel veilig hier, maar in je eentje in het donker terug is toch geen lekker gevoel. Tot ik opeens Nederlands gepraat hoorde in het restaurant. Huh, de ouders van Eline, Sjoerd (broertje) en Chantal, die op de terugweg van James Island daar nog even wat gingen eten. Fijn, dat betekende gezelschap voor de terugweg! Ook een hele vervelende reden natuurlijk om er dan maar te blijven eten. Zeker nadat ik contact had gehad met Liss en Milou en die zaten thuis zonder stroom dus maar aan het brood. Enorme lange dag zo, maar wel weer een lekkere pizza. Nooit geweten dat pizza’s met vlees erop zo lekker zijn :p

Na de intervisie op vrijdag stond het weekend alweer voor de deur en deze keer stond die in het teken van bruiloften. Op vrijdag de eerste, van een nicht van Mamadi. Vaak is het hier dan gebruikelijk om in Afrikaans kleren te komen, maar aangezien we die nog niet hadden werd dat een beetje moeilijk. Gelukkig hebben we leuk contact met wat andere meiden hier op de campus en daar mochten we jurken van lenen. Zo kwamen we toch nog volledig in stijl aan bij de wedding ceremonie. Op dat moment zaten alle mannen al in de moskee. Bij terugkomst vertelde Sjoerd dat de bruidegom er helemaal niet was, die zat in Frankrijk. Eerst dacht ik nog, dat is gek want je wil er toch sowieso bij zijn op je eigen bruiloft, maar langzaamaan werd alles duidelijker. Eigenlijk hadden ze elkaar nog nooit gezien en was ze uitgehuwelijkt met behulp van een foto. Zo moeilijk voor te stellen dat je dat iemand zou aandoen, maar jammer genoeg gebeurt het hier toch nog best vaak en zijn de vaders, en dochters misschien ook wel, gevoelig voor het geld dat het met zich meebrengt. Verder was het een gezellig en typische Afrikaanse avond met eten en drinken. Leuk om te zien dat alle vrouwen zich hier zo mooi kleden en opmaken. Met z’n allen Benechin eten met je handen uit een grote schaal. Dit was echt een hele lekkere variant! Het is de bedoeling dat je de rijst zo in je hand kneed dat je het als een bolletje in je mond kan stoppen. Wel met alleen rechts, want links is onrein dus daar mag je niet mee eten. Als cadeautje mee naar huis krijg je aan het einde van de avond een bakje met kip, ui en sla. Best lekker als je daarna nog uitgaat, dus dat ging er wel in. Het was namelijk de laatste avond voor de ouders en het broertje van Eline en dat betekende stappen in Senegambia. Kevin ging ook mee en gelukkig konden we daarmee heen rijden vanaf Brikama. Senegambia is het echte toeristische gebied, dus ook eindelijk muziek die we kennen. Een bordje friet aan het einde en dan is het zo 6 uur/half 7 voordat je in bed ligt.

Toch hebben we zaterdag niet zo lang gewacht met opstaan omdat het een super lekkere dag zou worden en we graag weer eens naar het strand wilden. En of het warm was; 40 graden! Aangezien ik snel een kreeft word als ik lang in de zon lig, vond ik het niet zo erg om niet de hele middag in de zon te liggen en heb ik een aantal uurtjes van de middag in een restaurantje doorgebracht. Koud drankje erbij en eindelijk eens de tijd om te proberen of Skype lukt. Die verbinding hier is niet te volgen soms, maar toch zaten er momenten bij dat het goed was. Eindelijk even gewoon kunnen praten, zonder dat de ander constant als een robot klinkt of dat je tien minuten naar een scherm zit te staren met ; verbinding maken. Na het gebruikelijke sapje van Lamin hebben we weer lekker gegeten en was het op naar huis.

De volgende dag was er meer tijd voor slapen. Zeker als dan de stroom tijdens het ontbijt uitvalt en je laptop leeg is. Veel kun je dan niet beginnen, dus lekker weer je bed in, een puzzeltje maken, een verhaaltje schrijven en een beetje opruimen. ’s Middags was het weer tijd voor bruiloft. Dit keer waren Liss en Milou uitgenodigd door een collega van het Health Centre en ging ik ook mee. Niet in Afrikaanse kleren en op de heenweg in een cabrio, compleet anders dus. Ook de bruiloft zelf, want we hebben eigenlijk vooral buiten de compound gezeten en alleen met die collega’s gepraat. De kinderen vonden ons wel heel interessant en die werden op het gegeven moment maar weg gekocht met snoep. Ook kregen we minder eten, dus na afloop zijn we nog wat gaan eten in Senegambia met die collega’s. Dit keer had het restaurant alleen internet van de buren en het eten moest ook van ver worden gehaald, dus niet echt een succes.

Een nieuwe week voor de deur en het zal een drukke worden. Deze week zou ik namelijk voor het eerst een test gaan afnemen op school. Maandag stond nog in het teken van voorbereidingen en dat is ook mijn kortste dag. Ik dacht dus wel even langs Westfield te kunnen, maar al was ik er maar een halfuurtje de terugweg duurder enorm lang. Een drukte van belang overal en veel te weinig en allemaal volle busjes, maar het lukte nog redelijk. Dinsdag heb ik voor het eerst een test afgenomen en meteen maar bij drie klassen tegelijk. Compleet anders dan in Nederland, want hier hebben ze de toetsen niet op papier en ik kan ze ook niet even voor meer dan 250 leerlingen uitprinten. Dat betekent dus dat ik alle vragen op het bord moet schrijven en de leerlingen dan op een los blaadje uit hun schrift de antwoorden schrijven. Ze zijn alleen ook gewend om de vragen over te nemen en dat kost enorm veel tijd. Bovendien zitten er ruim 45 leerlingen in een klas en soms drie op één bankje. Het uit elkaar zitten bij de toets zoals in Nederland gaat hier dus ook niet op, want daar is echt geen ruimte voor. Het voelt zo dubbel, want eigenlijk weet je dus dat ze alles van elkaar over kunnen nemen, maar je kunt het niet voorkomen. Nu heb ik dus bijna 150 toetsen thuis liggen om na te kijken en dat is nog maar van de helft van de klassen. Ik was namelijk van plan om de andere toetsen woensdag en donderdag af te nemen, maar dat plan ging even niet door. Die dinsdag was ik ook om tien over 6 klaar bij school. Na wat kleine boodschapjes stond ik op het punt om naar huis te gaan, maar toen ik het kruispunt zag, vermoedde ik al een moeilijke terugweg en dat bleek. Als er al een busje langskwam met een plekje dan renden er zo 40 mensen op af, dus daar was heel moeilijk tussen te komen. Na iets van anderhalf uur stopte er een dure auto met de vraag aan mij waar ik heen moest. Helemaal naar Brikama gingen ze niet, maar naar Tabokota kon ik meerijden. Dat scheelt alweer een stukje, dus daar zeg ik geen nee tegen. Maar ja, dan sta je daar en is het er nog bijna drukker. Weer hopeloos dus en niet door te komen. Tot er een half uur later een man op me afstapte met de vraag waar ik heen moest. Ook hij ging niet helemaal tot Brikama, maar wel tot Busumbala en dat is toch een heel stuk in de goede richting. Toen ik zijn auto zag kon ik helemaal geen nee meer zeggen. Het enige nadeel was wel dat ik toen in mijn eentje in het donker in Busumbala stond. Met het licht van mijn telefoon maar proberen aan te geven dat ik met een busje mee wilde. Gelukkig duurde het niet lang en toen was ik snel thuis. Al met al had het dus van 18:10 tot 21:15 geduurd om thuis te komen. Hopeloos… En dat allemaal omdat er benzineproblemen zijn en iets met controles van licenties.

Woensdag stapte ik verkeerd mijn bed uit. Meteen diarree en voelde me echt niet lekker. Eerst dacht ik nog dat het wel mee viel en dat ik ’s middags wel goed genoeg zou zijn voor school, maar dat was te hoopvol gedacht. Mister Tamba kwam langs om onze paspoorten terug te brengen en die zei ook dat ik beter thuis kon blijven. Zeker met het verkeer van deze dagen. Achteraf gezien ben ik heel blij dat ik dat heb gedaan, want het ging slechter en slechter. ’s Avonds was het helemaal ellendig, al zeg ik het zelf. Voor het slapen gaan was het wel wat beter en voelde het ook alsof de koorts was gezakt. Toch was het donderdag niet beter en werd het thuis helemaal een ziekenboeg. Chantal en Eline zijn een dagje bij ons in getrokken, want Chantal was ook ziek en anders zou ik misschien alleen zitten. Al bleek donderdagochtend dat Milou ook ziek was geworden en dus ook thuis bleef. Lekker bende was het dus! Af en toe even puf om een filmpje te kijken of een spelletje te doen en verder lekker in bed en ook ’s avonds op tijd erin. Een recordje temperatuur in de avond en vanaf toen is het lager geworden en nu is de koorts weg. Vrijdag stond dus in het teken van herstel. Alleen die diarree moet nog de deur uit, want ik ben nu wel echt leeg.

In de ochtend hadden we een meeting met de leden van de Gambia College Family Association om verder te kunnen werken aan het project. Verder lekker rustig aan doen en eindelijk weer een blog schrijven. De borrel in mijn buik verdween steeds meer en vanavond durfde ik het weer aan om de deur uit te gaan. Toch wel even spannend om dan steeds verder van de wc af te lopen. Chantal, Eline en Liss waren al naar het strand vandaag, maar dat durfde Milou en ik helemaal niet aan. Met z’n tweeën gespannen in een hobbeltaxi afwachten of het goed zou gaan, maar het is gelukt! Nu hebben we weer super lekker gegeten. Al vonden de anderen mijn eten wel stinken :p maar ik vond het lekker. Het toetje komt bijna en dan wordt het afwachten of de terugweg ook goed gaat, maar ik heb er alle vertrouwen in :)

Tot de volgende keer maar weer en ik zal proberen om snel weer wat foto’s op facebook te zetten!