De eerste week!

Lieve lezers, hier mijn eerste bericht uit Gambia. Ik zit hier ondertussen alweer een week en heb al ontzettend veel dingen beleefd, maar laat ik bij het begin beginnen.

Ik zit hier vier maanden voor de minor ‘International Sustainable Development’ en dat als onderdeel voor de lerarenopleiding wiskunde. Het grootste deel van de week zal ik stage lopen op een middelbare school en daarbij wiskundeles geven. Daarnaast ga ik samen met Liss, Milou en Gambiaanse studenten werken aan een project; Positive Reinforcement. Ik zal er later meer over vertellen, als ik wat beter weet wat daar het plan voor is.

Als voorbereiding op deze tijd heb ik drie theoretische voorbereidingsweken gehad op Windesheim en natuurlijk zelf voor de nodige voorbereidingen gezorgd, zoals prikken, malariatabletten en een klamboe. Uiteindelijk kwam de laatste week in Nederland in zicht, wat voornamelijk in het teken stond van afscheid nemen. De laatste etentjes met familie en een afscheidsfeestje met vrienden. De allerlaatste dag reed ik met mijn ouders mee naar Amersfoort, zodat ik de laatste dag nog met Johannes kon doorbrengen. Nog even lekker samen wandelen in het koude Nederland, voordat ik de 30 graden tegemoet zou gaan. In de nacht van zondag op maandag ging de wekker veel te vroeg, om ervoor te zorgen dat we om kwart over 5 op Schiphol zouden staan. Samen met mijn ouders en Johannes in de camper naar Schiphol. Het vroor gewoon nog bijna! Alles ging volgens plan totdat Milou, Liss en ik met onze koffers gingen inchecken. We hadden toch allemaal wel een beetje te veel mee ;) oeps. Met wat bijbetalen konden we toch alles meenemen en waren we van die enorme gevaartes af. Al met al kwam het echte afscheid wel steeds dichterbij. Sta je dan voor het bordje, waar op staat dat alleen passagiers verder mogen. Jankend de laatste knuffels en kussen geven. Niet meer achterom kijken en gewoon doorlopen. Sta je bij de paspoortcontrole zeggen ze ook nog doodleuk; het is toch leuk om op vakantie te gaan?!. Ik wist toen nog niet dat we zo vaak uit zouden moeten leggen dat we niet op vakantie zijn.

Eenmaal in het vliegtuig was het ondertussen half 8 en begon het licht te worden. Ik heb niet eerder zo lang gevlogen (iets van 6 uur) en was goed voorbereid met puzzelboekjes, tijdschriften, laptop en snoep. Toch vond ik het best snel gaan en het was leuk om te zien dat de ondergrond steeds veranderde. Rond kwart over 1 lokale tijd, wat één uur eerder is dan in Nederland, zijn we geland op Banjul airport. Wat een lekker weertje toen we vliegtuig uitstapten! Gelukkig bleek dit wel één van de koelere dagen te zijn, zo konden we tenminste nog een beetje wennen. Maar koel betekent echt niet dat het lekker is om in lange broek, lange mouwen en dichte schoenen te lopen. Na de stempel in het paspoort en de koffer van de band was het zaak om Metsje (contactpersoon in Gambia) te vinden. Zij kwam ons samen met mr. Tamba ophalen op het vliegveld en zorgde voor het vervoer naar de campus. Deze vier maanden wonen we namelijk op de campus van Gambia College in Brikama met z’n drieën. Zij vertelden ons een aantal belangrijke zaken en van Joseph (één van de Gambiaanse studenten die ons begeleidt) kregen we meteen een Gambiaanse naam. Binta it is! Ideaal heb ik de afgelopen week gemerkt, want elke Gambiaan herkent het meteen.

Die middag begon het Gambiaanse eten in de Dining Hall. We kregen gefrituurde kip, friet en sla, iets wat we de rest van de week ook nog weleens voorbij hebben zien komen. Het was wel heel lekker om de eerste week niet zelf te koken, want het eten is soms toch best wel anders als in Nederland. Dat heeft mijn buik ook wel even gemerkt, voor twee dagen werd het toilet even heel belangrijk. Gelukkig was daar de diarreeremmer en was het snel weer over. Het zorgde er wel voor dat ik niet telkens mijn hele ontbijt op kon, want dat is meteen een enorm broodje met vette ei. Nu we zelf voor ons eigen eten kunnen zorgen, hebben we yoghurt en cornflakes gehaald en dat gaat er prima in :).

Na het eten op de eerste dag hebben we een bezoek gebracht aan de Brikama Market. Het werd meteen duidelijk dat het Gambiaanse leven zich veel op straat afspeelt. Wat me ook opvalt is dat veel Gambianen een telefoon hebben en heel wat af bellen. Om ervoor te zorgen dat we makkelijk onderling kunnen communiceren hebben we een nieuw telefoontje met een Gambiaans kaartje aangeschaft. Het zorgde er meteen voor dat de enorme stapel briefgeld in de portemonnee minder werd. Het grootste briefje in Gambia is 100 dalasi en dat komt overeen met 2 euro, dus je kunt wel nagaan. We keken onze ogen uit op de markt en hebben de eerste lokale etensdingetjes geproefd.

De tweede dag stond in het teken van Independence Day. Dit hebben we in Banjul gevierd samen met mr. Tamba, Mamadi (één van de Gambiaanse studenten die ons begeleidt), Joseph, Chantal en Eline. Zij zijn hier twee weken eerder gekomen, vanuit Zeeland, en lopen hier ook stage en leven iets verderop op een compound. De viering was heel mooi en we werden meteen ondergedompeld in de Gambiaanse cultuur. De dames van de Craft Market wilden ons namelijk graag mee hebben in de parade en trokken ons Gambiaanse jurken aan. Die dag werd het me ook duidelijk hoe het verkeer in Gambia in elkaar zit. Er zijn namelijk nogal wat verschillende soorten taxi’s op de weg. Wij nemen voornamelijk de bustaxi’s en het verbaast me af en toe hoeveel mensen ze daar in kunnen proppen. Met geïmproviseerde bankjes is er zo plek voor 15 tot 20 mensen. Hangend uit het raam schreeuwen ze welke richting ze opgaan en dan moet je aangeven of je mee wil. Opgepropte briefjes geld gaan er onderweg richting de man bij de deur en zo betaalt iedereen. Ik vind het knap dat hij (bijna) altijd kan onthouden hoeveel iedereen heeft gegeven en hoeveel hij dus moet teruggeven. Waar je wil uitstappen zeg je het en dan gaan ze stil staan. Het verbaast me dat ik nog geen busje op de kant heb zien liggen, want bij het afrijden van de weg gaan ze nogal eens behoorlijk schuin, omdat het zand langs de weg af en toe een stuk lager is.
Die avond hebben we een bezoek gebracht aan de familie van Mamadi. Wat een warm welkom was dat! Een gezellige boel met allerlei hele aardige familieleden en schattige neefjes en nichtjes. Met eigengemaakte wonjo en lekker eten zijn we de avond heel goed doorgekomen. Het was ook de eerste mogelijkheid om op WiFi te kunnen, dat heeft Mamadi namelijk thuis. Beetje contact met Nederland was mogelijk, dat was wel even lekker.
Woensdag stond de Tanji fish market op de planning. Wat een boel stinkende vis bij elkaar was dat zeg. Mr. Tamba heeft ons uitgelegd op welke manieren de vis daar wordt bewaard en klaar gemaakt. Zo zie je bijvoorbeeld een hele groep koelkasten op het strand. Iets verder van de zee zijn wat huisjes ingericht om de vis te roken en een heel klein mini beetje hebben we geproefd. De terugweg hadden we voor het eerst pech met onze bustaxi, het was namelijk opeens ppsssstt en poef lekke band. Met een wat moeilijke en slecht werkende krik werd er een nieuwe band ondergelegd. Geduld is een schone zaak hier. Tegen het einde van de middag waren we klaar om naar het strand te gaan. Het eerste strand dat op de planning stond was Sanyang Beach. De boel werd daar flink opgevrolijkt met muziek en dans. Het is hier duidelijk te merken dat het ’s avonds afkoelt en een vestje is dan soms echt wel lekker.
Donderdag zijn we bij onze stageplekken op bezoek geweest. Het begon bij Brikama Health Center, waar Liss en Milou stage gaan lopen als verpleegkundige. Daarna gingen we door naar Tallinding Upper Basic School in Serrekunda. Daar ga ik de komende maanden stagelopen als wiskundelerares. Het klonk als een zwembad toen we aankwamen lopen, zo groot en druk, dus ik ben benieuwd hoe het volgende week zal gaan. Al met al zal ik ongeveer een uur onderweg zijn om er te komen, dus maandag zal ik voor het eerst alleen met de bustaxi gaan. Ik weet de prijs en de plek waar ik uit moet stappen dus dat gaat vast goedkomen! Na de stageplekken stond het volgende strand op de planning, Bijilo Beach. Een ideale manier om van het lekker weer te genieten, want met 34 graden is enige verkoeling wel welkom.
De laatste dag van de introductieweek is aangebroken en ook voor mij meteen de dag dat ik mij het slechts voelde. Na het moeilijke ontbijt gingen we op weg naar de Serrekunda Market. Nog een stuk groter dan die in Brikama en vooral een heel groot doolhof. Gelukkig waren we niet alleen, want verdwalen kon je er zeker. Elk randje en stoeltje gebruikte ik om even te zitten en ik heb me toch een boel flesjes water leeg gedronken. Ik hoopte enorm dat het steeds een beetje beter zou gaan, want ’s middags stond de krokodillenpoel en de Senegambia beach op de planning en dat wilde ik niet missen. Het kleine museum bij de krokodillenpoel heb ik dan ook een beetje naast me laten liggen en van een afstandje geluisterd naar de verhalen van mr. Tamba. Het was een heel bijzonder gezicht om al die krokodillen daar bij elkaar te zien, ze lijken wel dood zo weinig doen ze daar. Dat zorgt ervoor dat je ze ook aan kan raken en mee op de foto kan. Woehoe daar is bewijs van.

Na de krokodillen was het tijd voor lunch, iets wat hier zo tussen 2 en 3 uur een keer aan de orde komt. Ik kon absoluut geen pittig eten hebben die dag en ook de anderen houden daar niet van, dus uiteindelijk hebben we besloten iets luxer te lunchen, wat er ook voor zorgde dat er WiFi was. Een enorme beefburger met frietjes en cola voor de maag. We vervolgden onze weg naar het strand. Senegambia Beach ligt wel in het toeristische gedeelte van Gambia, dus het was weer een totaal andere kant van het land. Ik snapte nu ook waar alle blanken uit het vliegtuig gebleven waren. De weg naar het strand liep langs het Monkey Park, dus het was aapjestijd. Joseph had nootjes gekocht en die wilden ze graag hebben, wat een boel schatjes daar langs de weg. Toen was het weer tijd om te relaxen en lekker in het koude water te lopen. Want net als onze douche is ook de zee nog behoorlijk koud, maar als je er aan went is het heel lekker. ’s Avonds gingen we eten in een restaurant in Brikama, maar dat vond ik geen succes. Het was nog behoorlijk duurder dan ons gevonden restaurantje in Westfield en de helft van de kaart was niet eens aanwezig, maar goed wel weer een ervaring rijker.

Zaterdag was onze eerste eigen dag en die hebben we meteen gebruikt om de nodige dingen voor ons huisje te kopen op de markt van Brikama. Na een week wordt het water af en toe toch wel vervelend, het is lekker verfrissend maar wel een beetje smaakloos. We hebben nu zakjes poeder om een lekker smaakje toe te voegen aan het water, ideaal . Zelfs de vierde dag op rij hadden we nog zin om naar het strand te gaan. Ditmaal samen met Eline, Chantal, Mamadi, Joseph, Milou en Liss. Liften geblazen! Achter in de laadbak, waar het zo hard waaide dat ik amper mijn ogen open kon houden, maar wel echt leuk om te doen. We zullen de komende tijd zien of het steeds makkelijk is om een lift te vinden. Na het strand hadden we echt zin in lekker eten. Met de vijf Nederlandse meiden zijn we weer bij hetzelfde restaurantje in Westfield gaan eten. Die lekkere pizza ging er zeker weten goed in.

Zondag heb ik lekker rustig aan gedaan en uitgebreid de tijd genomen om (koud) te douchen. Ook werden we uitgenodigd door andere meiden op de campus om te lunchen. Al was dat wel pas rond half 5, maar natuurlijk wel hartstikke aardig.

Nu ik deze week achter me heb gelaten, kijk ik uit naar de volgende, waarin ik ga beginnen met mijn stage bij Tallinding Upper Basic School. Ik ben ontzettend benieuwd en zal zien wat het wordt. Het was een hectische week met veel nieuwe indrukken, maar ik ben blij dat ik nu lekker in ons tuintje heb kunnen zitten en op een rijtje heb gezet wat we allemaal al hebben beleefd. Tijdens een lekkere pizza kan ik het uploaden en eindelijk iets van me laten horen.

Hopelijk lukt het snel weer en zal ik vertellen hoe de stage is geweest!